Super Pika Land DX is een van die Game Boy -edelstenen die op de een of andere manier op paddenstoelen springen en zubaten ontwijken, weer fris aanvoelen. Je begint als Pikachu - geen verrassing daar - maar de manier waarop ze zijn kleine sprint en bliksemschichtaanvallen animeren, legt nog steeds een domme grijns op mijn gezicht. Eerste niveau heeft dit snoepkleurige bos met platforms die afbrokkelen als je te lang aarzelt, en ja, ik viel een paar keer voordat ik de timing goed kreeg.

De pure 8-bit nostalgie van de muziek, allemaal veerkrachtig en enigszins blikken, alsof iemand een popnummer in een Tamagotchi stopte. En de vijanden? Klassieke Pokémon Riff - denk aan geodudes die naar je rollen als knorrige bowlingballen, maar met veel meer persoonlijkheid dan ze hadden in de eigenlijke rood/blauwe spellen. Er is zelfs deze ene baas die vecht tegen een gigantische miauwde waar je je Thunderbolts van metalen platforms moet ricochet, wat me veel te veel pogingen kostte om erachter te komen.

Het is ook niet alleen een reskin van een oude Mario -kloon. De puzzels doen je daadwerkelijk denken, zoals wanneer je Pikachu's snelle aanval moet ketenen om door verdwijnende blokken te dalen. Ik heb misschien een paar keer naar mijn speljongen geschreeuwd. Maar de moeite waard.