Herinner je je die oude Mad Magazine -strips met de zwart -witte spionnen die elkaar constant saboteren? Deze game boy -kleurenversie spijkert die chaotische energie perfect. Je kiest een spion, dan is het een gekke dashboard door een ambassade - vallen in het pakken, items grijpen en bidden dat je tegenstander niet op de landmijn stapt die je gewoon achter een deur verstopt. De eerste keer dat ik speelde, lachte ik veel te lang om de belachelijke animaties toen iemand wordt geraakt door een vallend aambeeld.

Het heeft die klassieke opstelling op split-screen waar je de helft van het gebouw van je spion kunt zien, terwijl je vriend (of de AI) verwoest maakt. De aktetas die aan het einde klautert, wordt intens-niet zoals nauwelijks de uitgang halen, alleen om de andere spion te realiseren die de trap vastzat. De graphics zijn eenvoudig maar vol met persoonlijkheid, en de muziek heeft die springkussen van GBC -charme. Verwacht gewoon geen diepe strategie; Het is puur, dom plezier met net genoeg denken om te voorkomen dat je woede-quiting na de derde exploderende kroonluchter.