Oké, zo sonic de egel - nooit stoppen met hardlopen is eigenlijk het Genesis -tijdperk gedestilleerd in pure snelheid. Je kent de deal-blauwe vervaging, lus-de-loops en die kleine gouden ringen die je wanhopig niet probeert te verliezen wanneer een robotkrab je omhoog sluipt. De bedieningselementen zijn strak, de muziek heeft die klassieke Sega Synth Energy en de niveaus? Ze zijn gebouwd voor momentum. Ik mis een sprong, en je eet vuil, maar spijker het en je vliegt door veren en kurkentrekkingen alsof het niets is.

De eerste keer dat ik speelde, bleef ik tegen vijanden slaan omdat ik te snel ging om te reageren - uitkruisen, dat is een beetje het punt. Je zou de lay -outs moeten leren, onthouden waar de Badniks uitkomen, en dan gewoon ... stroom. Ook zit de muziek van Green Hill Zone permanent in mijn hoofd. Geen spijt.

Als je een Genesis hebt (of Mega Drive, afhankelijk van waar je vandaan komt), is dit een no-brainer.