Man, sd hiryuu no Ken Gaiden is een van die rare kleine game -jongen die op de een of andere manier bij je blijft. Op het eerste gezicht is het gewoon weer een chibi vechtsporten -vechtpartij - kleine sprites die trappen en stoten gooien - maar er is iets vreemds bevredigend aan de manier waarop het gevecht klikt. De bewegingen zijn niet overdreven ingewikkeld, maar timing is veel meer belangrijk dan je zou verwachten.

Ik herinner me dat ik het opstartte en dacht: "Oké, nog een basisjager", maar toen werd ik verwoest door de tweede tegenstander omdat ik knop-mashen bleef. Blijkt dat het spel je zelfs beloont voor het leren van het ritme van elk personage. De specials in Dragon Punch-stijl voelen geweldig aan als je ze landt, en de Pixel Art heeft deze ruwe charme-zoals iemand in een arcade-kast op het scherm van de game boy heeft geperst.

Het is niet perfect - sommige van de AI kan goedkoop zijn, en veel geluk met het uitzoeken van het verhaal als je geen Japans leest - maar er is een smerige energie aan. Als je obscure vechtgames graaft, is dit een leuke tijdcapsule.