Pocket Stadium is een van die Game Boy -edelstenen die het beheren van een klein pixel honkbalteam op de een of andere manier veel intenser maakt dan het zou moeten zijn. Je begint met het kiezen van je selectie - sommige spelers zijn snel, maar kunnen niet raken, anderen zijn power hitters die bewegen als melasse, en het uitzoeken van de rechterbalans is de helft van het plezier. De spellen zelf zijn snel maar verrassend diep; Een verkeerde vervanging of gemiste poging tot stelen kan de hele wedstrijd slingeren.

Wat me echt bracht, was hoeveel persoonlijkheid de kleine sprites hebben, ondanks dat ze, nou ja, kleine klodders pixels zijn. Je sterrenkruik kan plotseling beginnen te stikken in de late innings, of die back -up outfielder die je nooit gebruikt, komt door met een koppelingshit. Het heeft die klassieke "slechts één game" -pull, vooral als je je een weg naar de ranglijst probeert te klauwen. Als je een zwak hebt voor old-school sportsims, is dit een dugout vol charme.