Ah, Pocket Monsters: Green -versie - degene die het allemaal begon. Je start het op op je dikke Gray Game Boy, en plotseling ben je terug in 1996, staart naar professor Oak's Lab met datzelfde oude dilemma: Bulbasaur, Charmander of Squirtle? (Ik ben altijd aan het vuur geworden, geen spijt.)

De Pixelated Kanto -regio voelt nu klein in vergelijking met moderne Pokémon -games, maar er is iets vreemds aan. Je zult trainers tegenkomen die pidgeys naar je gooien alsof het hun taak is, maalniveaus in Viridian Forest terwijl je eindeloze revallen ontwijkt, en - als je zoals ik bent - van het panisch wanneer je rivaal Eevee evolueert tot een Jolteon veel te vroeg.

De schema's van Team Rocket zijn hilarisch lage inzet (stelen TM28 voor ... graven?), En de glitches zijn de helft van het plezier. Missingno. Het voelt nog steeds als een geheim dat je niet mogen vinden. Het eenvoudige maar iconische muziek van de muziek - dat thema van het lavendelstadje kruipt me nog steeds uit. Het is janky, het is slordig en eerlijk gezegd? Nog steeds een beetje perfect. Vergeet niet om te sparen voor de elite vier.