Oké, dus Parodius da! Op Game Boy is eigenlijk wat er gebeurt als een normale shoot ze wordt geraakt met een explosie van clownauto's. Je kiest deze belachelijke karakters - als een pinguïn met een jetpack of een octopus in een tutu - en begint dan gewoon door niveaus te schieten die nul op de best mogelijke manier zinvol zijn. Het ene moment ontwijk je gigantische sushi, het volgende moment vecht je tegen een baas die gewoon een drijvende kattenkop is.

De muziek heeft die klassieke Konami -oorwormenergie, en de bedieningselementen zijn strak genoeg dat je het spel niet de schuld zult geven wanneer je tegen een vliegende hamburger crasht (die is op jou). Power-ups zijn glorieus dom-je schoten aan de hand en plotseling schiet je gigantische tamboerijnen of wat dan ook. Het is het soort spel waar je een niveau verlaat, een seconde naar het scherm staart en ga "wachten, is dat gewoon gebeurd?"

Als je een van de andere Parodius -games hebt gespeeld, weet je precies wat chaos te verwachten. Als je dat niet hebt gedaan, maak je het niet - dit is retro shmup waanzin op zijn meest losgeslagen.