Paperboy 2 op Game Boy is in feite dezelfde chaotische papieren waanzin die je je herinnert uit de arcade, gewoon gepropt in je zak. Je begint deze rare voorstedelijke straten te trappen waar elk huis zijn eigen sfeer heeft - sommige klanten willen eigenlijk hun paper, anderen laten gewoon willekeurige rommel achter op je manier. En laat me niet eens beginnen met de breakdancers die plotseling in je pad omdraaien.

De bedieningselementen duren een seconde om te wennen - houdt B voor pedaal terwijl je worpen timing aanvoelt, aanvoelt in het begin ongemakkelijk, maar zodra het klikt, weef je rond grasmaaiers en boze honden als een pro. De Pixel Art heeft die klassieke game -boy -charme, allemaal dikke en bevredigende wanneer je een perfecte door iemands raam spijkert (per ongeluk natuurlijk).

Het is moeilijker dan het lijkt, eerlijk gezegd. Een verkeerde beweging en je eet bestrating terwijl je papieren gaan vliegen. Maar dat is het leuk dat - elke run voelt gewoon onvoorspelbaar genoeg om je te mompelen "nog een poging" onder je adem. Als je nostalgie hebt voor het origineel of gewoon een solide dosis retro -frustratie wilt, is deze de moeite waard om in je verzameling te gooien.