Ah, Pac-Man —De grootvader van Maze Games. Je kent de oefening: chomp die kleine stippen, ontwijk de geesten (Blinky is het ergste, altijd je haast) en bidden dat de krachtpellets lang genoeg duren om de tafels te draaien. Het is gek hoe zoiets eenvoudigs - alleen vier geesten en een gele cirkel - na al die jaren gespannen aanvoelen.

Grappig ding? De doolhoven beginnen voorspelbaar, maar zodra die geesten de "spreidings" -modus raken, zijn alle weddenschappen uitgeschakeld. En laat me niet eens beginnen met de fruitbonussen - het grijpen van die eerste kers geeft me nog steeds een domme kleine sensatie. Het is pure arcade magie, geen franjes nodig.

Houd nog steeds stand, zelfs als je het speelt op een stoffige oude flash -emulator.