Pachinko -tijd is een van die rare kleine game -jongens eigenaardigheden die voelt alsof het verdwaald is in de vertaling. Het is eigenlijk een digitale versie van die lawaaierige Japanse Pachinko -machines - weet je, de verticale flipperkasthybriden die metalen ballen uitspuwen. De bedieningselementen zijn dood eenvoudig: lanceer een bal, kijk hoe deze rond de haringen stuitert en hoop dat het in een scoringssleuf belandt. Ik zal niet liegen, de fysica voelt een beetje janky aan volgens moderne normen, maar er is iets vreemds bevredigend aan het gekletter van die kleine pixelballen.

De eerste keer dat ik speelde, bleef ik de plunjer -kracht overschrijden en stuurde ballen rechtstreeks de dode zone in. Heeft een paar pogingen nodig om de timing goed te krijgen. De muziek is deze repetitieve chiptune-lus die ofwel hypnotisch wordt of je gek maakt-geen tussendoor. Als je van retro-curiosa houdt of gewoon 10 minuten wilt doden met iets hersenloos, heeft het die arcade-y "nog een try" -pull. Verwacht gewoon niet dat een diepe strategie verder gaat dan "richt vaag omhoog en aan de linkerkant."