Pac-Mania op het Sega Master System is een van die rare, enigszins janky maar volledig charmante neemt Pac-Man. In plaats van het gebruikelijke platte doolhof, krijg je dit pseudo-3D-perspectief waarbij Pac-Man daadwerkelijk over geesten kan springen-wat klein klinkt maar volledig verandert hoe je speelt. De geesten hebben nog steeds hun klassieke gedrag (Blinky's agressieve, pinky's stiekem, enz.), Maar nu kun je jezelf over hen zien als ze je in de hoek hangen.

De muziek heeft die klassieke arcade-sfeer uit de late 80s, allemaal veerkrachtig en energiek, hoewel de geluidschip van de masterysteemversie het een beetje blikkig maakt. De eerste keer dat ik speelde, bleef ik onnodig springen alleen omdat het zo belachelijk voelde om Pac-Man te zien rondhangen alsof hij op een trampoline zit. Sommige van de latere niveaus worden brutaal met doolhoflay-outs, maar dat hoort bij het plezier-het is Pac-Man, maar met net genoeg van een draai om je scherp te houden.