Nanonote nagelt die klassieke game boy-sfeer-chunky pixels, eenvoudige bedieningselementen en die bevredigende "klik" van de D-Pad. Je begint in dit kleine doolhof, alleen een kleine pixel -kerel zonder instructies, die dingen uitzoeken als je gaat. In eerste instantie voelt het als basisblokkenpuzzels, maar dan begint het spel rare wendingen naar je te gooien, zoals schakelaars die het hele niveau herschikken.

Wat ik leuk vind, is hoe het je hand niet vasthoudt. Je zult vast komen te zitten, je stappen ophalen en plotseling wat details opmerken die je hebt gemist - zoals een nauwelijks zichtbare scheur in de muur die eigenlijk een geheim pad is. De muziek heeft ook die klassieke piepblook-charme, gewoon repetitief genoeg om vast te zitten in je hoofd.

Het is niet een uitgestrekt epos, maar dat is het punt. De hapklare, perfect, perfect voor snelle sessies als je vijf minuten de tijd hebt om te doden. Ik heb de tijd uit het oog verloren om "nog maar één" puzzel op te lossen voor het slapengaan.