Motocross maniacs is een van die game boy -games die er in het begin eenvoudig uitziet - gewoon een kleine vuilfiets die rond stuitert - maar dan sloeg je een sprong verkeerd en plotseling tuimelt je het einde van het einde als een ragdoll. Konami heeft de fysica hier genageld; De fiets heeft dit bevredigende gewicht, en het landen van een perfecte omslag van een helling voelt veel beter aan dan zou moeten voor een klein monochrome scherm.

Je racet door hindernispakken, ontwijken kuilen en doet backflips zoals een soort pixelated Evel Knievel. De latere niveaus worden brutaal - een verkeerde zet en je eet vuil. Maar een schone run spijkeren? Pure serotonine. Het heeft die klassieker "nog maar één try" -ergie.

Ook slaat de soundtrack harder dan je fiets die een verborgen rots raakt. Die piepjes en bogen leven in mijn hoofd huurvrij.