Mini 4 Boy II voelt alsof je een tijdcapsule uit je jeugd opgraven - als je vroeger een speljongen had. De dikke pixels en dat kenmerkende groenachtig grijze scherm raken je meteen, en de bedieningselementen zijn stom eenvoudig (d-pad en twee knoppen, dat is het). Maar laat de retro er niet voor de gek houden - het eerste niveau gooit wat stiekem vijandelijke patronen naar je toe, en ik verloor absoluut een leven voordat ik de timing ontdekte.

Het heeft die raar bevredigende lus waar je gewoon rent, springt en dingen raakt, maar op de een of andere manier blijf je doorgaan met "nog een poging" als je het verprutst. De muziek is deze repetitieve piepblook-track die vervelend zou moeten zijn, maar na een tijdje vreemd hypnotisch wordt. Als je een zwak hebt voor games die je hand niet vasthouden, is dit een solide kleine tijdversperring.