Mini-Putt on Game Boy is een van die eenvoudige, bevredigende games die op de een of andere manier nooit oud worden. Je begint met deze kleine golfer op een pixelated groen, en plotseling zweten je over of je de D-Pad nog maar één keer kunt tikken om je hoek aan te passen. De cursussen zien er eerst basic uit - Windmolens, lussen, die kleine bumpers - maar ze hebben deze stiekeme manier om je over na te denken.

Ik hou ervan hoe de balfysica net onvoorspelbaar genoeg aanvoelt. Soms rolt het als een droom, andere keren stuitert het van de rand van de beker alsof het een persoonlijke wrok tegen je heeft. En dat kleine "plinks" -geluid als je er eindelijk een zinkt? Pure serotonine.

Het is het soort spel dat je vijf minuten speelt en zich plotseling realiseert dat je hetzelfde gat al een half uur hebt gemalen. Perfect voor snelle sessies of wanneer je gewoon moet uitzone met iets eenvoudigs. Als je een speljongen hebt die rondslingert, is deze nog steeds geweldig.