Lunar Lander on Game Boy is een van die bedrieglijk eenvoudige spellen waarmee je zult zweten over pixel-perfecte landingen. Je begint met dit kleine, blocky -schip dat veel te zwaar aanvoelt, en plotseling staart je naar Jagged Moon Terrain en vraagt je af hoe je in hemelsnaam zou moeten landen zonder te exploderen. De brandstofmeter daalt sneller dan je zou denken, en dat "nog maar één probeert" het gevoel hard te voelen als je nauwelijks een kraterrand knipt.

De graphics zijn pure retro charme - alle dikke pixels en basisgeluidseffecten, maar het werkt. Er is iets bevredigend aan het eindelijk spijkeren van een soepele touchdown na het zien van je lander stuiteren als een flipperkast drie keer achter elkaar. Pro -tip: word lichter op de stuwkracht dan je denkt dat je nodig hebt. Ik leerde dat de moeilijke manier na mijn eerste dozijn mislukte pogingen.

Het is het soort spel dat je zult houden van zijn brute eenvoud of woede-quit na de vijfde crash op een rij. Hoe dan ook, het is een solide kleine tijdcapsule van vroeg handheld gaming.