Jelly Boy is een van die rare kleine game boy -edelstenen waardoor je gaat: "Wacht, waarom is dit niet bekender?" Je speelt als een bewuste klodder Jelly - geen armen, geen benen, alleen pure wiebelige vastberadenheid - die door deze surrealistische niveaus streeft die aanvoelen als een mix van platformgame en puzzelspel.

Eerst spring je gewoon over spikes en gaten, maar dan gooit het spel curveballs: rekbare sprongen, knijpen door strakke ruimtes, zelfs splijten in kleinere blobs om puzzels op te lossen. De fysica is janky op de beste manier - Landing voelt alsof je een lepel pudding laat vallen, en elke beweging heeft deze bevredigende schudden.

Het heeft ook die klassieke game boy charme - Bright, dikke sprites en een soundtrack die gelijke delen pakkend en chaotisch is. Sommige niveaus zijn brutaal, maar op die ouderwetse manier waar je een dozijn keer opnieuw zult proberen en toch lacht als je in een put splat. Als je offbeat platformers graaft, is dit geweldig.