Ishido op de game Boy is een van die rare kleine puzzelspellen die je aan het haken zijn, hoewel het in het begin eenvoudig klinkt. Je laat stenen op een rooster vallen, maar hier is de vangst - elk moet je minstens één buur raken met hetzelfde symbool of kleur. Klinkt gemakkelijk, toch? Totdat je je realiseert dat je jezelf in een hoek in de vijfde zet hebt geplaatst.

Het hele ding heeft deze stille, bijna meditatieve sfeer met zijn op Chinees geïnspireerde kunst en die zachte rit klinkt als je een tegel plaatst. Ik bleef maar denken dat ik een goede strategie had, dan zou het bord volkomen en plotseling klapt ik me om * elke * geldige plek te vinden. Het is het soort spel dat je in korte bursts speelt, maar dan per ongeluk een uur verliest omdat "nog maar één keer probeert" in tien verandert.

Eerlijk gezegd is het veel beter verouderd dan de meeste puzzers van game boy - er is iets tijdloos over de manier waarop je hersenen werken. Je zult het geweldig vinden of woedend als de laatste steen niet past.