F-1 Boy on the Game Boy is precies hoe het klinkt-een uitgeklede, no-frills F1-racer die op de een of andere manier kleine zwart-witte auto's snel aanvoelen. De tracks zijn strak, de bedieningselementen zijn twitchy, en als je te laat remt in Monaco's haarspeld, kust je de muur. Geen terugspoelknop hier.

Wat grappig is, is hoe het spel je misleidt om te denken dat je langzaam gaat totdat je op volle snelheid een hoek probeert te nemen. Plots draait je als een top terwijl de 8-bits motor naar je zeurt. De AI -auto's zijn geen genieën, maar ze duwen je in het vuil als je een opening verlaat.

Het heeft die klassieke game boy -charme waar alles een beetje janky is, maar na drie races ben je gebogen alsof het de werkelijke Monaco Grand Prix is. De muziek is in feite een hectische lus die je opheft of ervoor zorgt dat je het voor altijd wilt dempen-geen tussendoor.

Verwacht geen diepte, maar voor een F1-fix van zakformaat in 1991? Het heeft de klus geklaard.