Oké, dus diepe eendenproblemen zijn een van die Sega Master System -edelstenen die op de een of andere manier onder de radar vloog. Je speelt als Donald - geen schoenen, geen shirt, alleen pure eend woede - hopping over wijnstokken, ontwijken slangen en wordt af en toe gelanceerd uit kanonnen (want waarom niet?). De bedieningselementen voelen in het begin een beetje stijf aan, maar als je eenmaal went aan het rare momentum van Donald, is het vreemd bevredigend om de hoofden van vijanden te stuiteren als een soort gevederde sloopbal.

Wat me verbaasde was hoeveel platformvariëteit ze propten - het ene moment dat je door een jungle slingert, de volgende keer dat je op mijnkarren rijdt of langs piranha's zwemt die bewegen alsof ze teveel koffie hebben gehad. En ja, de muziek heeft dat klassieke Sega Jingle -ding aan de gang - Catchy op een manier die dagenlang in je hoofd blijft.

Het is niet het moeilijkste spel dat er is, maar sommige van die latere niveaus? Laten we zeggen dat ik in 1993 misschien een controller heb gegooid. Houd nog steeds stand als je van retro -platformers met persoonlijkheid bent.