Ooit door een stapel oude game -boycartridges gegraven en strompelden iets vreemds aan? Dat is DMG Gariba Boui voor jou-geen chique intro, geen handige, alleen pure pixelateerde chaos van de sprong. Je wordt in deze dikke wereld met lage resolutie gegooid waar alles je wil doden, en de bedieningselementen voelen net stijf genoeg aan om elke sprong gespannen te maken.

In eerste instantie lijkt het een andere generieke platformer, maar dan merk je de kleine dingen op - de manier waarop vijanden in rare patronen bewegen, de verborgen paden die achter schijnbaar solide blokken zijn gestopt. Ik stierf vijf keer voordat ik me realiseerde dat je daadwerkelijk zou kunnen aanvallen in plaats van gewoon ontwijken. Klassiek uit de jaren 90: geen instructies, alleen vallen en opstaan (en misschien een paar woede-quits).

Het is janky, het is oneerlijk op plekken, maar er is iets vreemds dat eindelijk een niveau verslaan na het onthouden van elke vijandelijke spawn. Niet voor iedereen, maar als je de dagen mist dat games niet om je gevoelens geven, is dit een tijdcapsule die het waard is om open te kraken.