Crystal Quest on Game Boy is een van die spellen die gewoon in handen is -alsof het werd gemaakt voor sessies in de late nacht onder de covers met een vage zaklamp. Je begint in deze rare kleine pixelwereld, en plotseling ontwijk je zwevende oogbollen en verzamel je kristallen alsof het het belangrijkste in het universum is. De bedieningselementen zijn eenvoudig, maar de niveaus worden snel stiekem.

Ik herinner me dat ik dacht: "Oh, dit ziet er schattig uit", en dan onmiddellijk verwoest door een zwerm van die stuiterende blobs. De muziek heeft die klassieke game boy chiptune -sfeer - catchy maar niet vervelend na de honderdste lus. En ja, de graphics zijn eenvoudig, maar er is iets bevredigend aan hoe schoon alles eruit ziet, als een oude arcade -game die geen flitsende effecten nodig heeft om met je reflexen te knoeien.

Als je nog steeds een speljongen hebt die rond schopt, is dit een no-brainer. Geef me gewoon niet de schuld als je de tijd uit het oog verliest om je hoge score te verslaan.