Command Master is een van die obscure Japanse game-jongenskleurtitels die onder de meeste mensen radars zijn uitgegleden. Het heeft die klassieke GBC-esthetiek uit de late jaren 90-zoetkleuren, dikke sprites en die specifieke knapperige geluidseffectkwaliteit die alleen vroege handgames lijken te spijkeren.

Je beveelt in feite kleine eenheden in turn-based schermutselingen en verplaatst ze rond rasterkaarten die net groot genoeg aanvoelen om interessant te zijn zonder te slepen. De menu's zijn allemaal in het Japans, maar nadat je door de eerste paar gevechten hebt gepompt, begin je de aanval- en bewegingsiconen te herkennen door pure herhaling. Er is iets vreemds bevredigend aan het kijken naar je kleine ridders en boogschutters die botsen, zelfs als je niet helemaal zeker weet wat de helft van de statuseffecten doet.

Het is niet het diepste strategiespel dat er is, maar er is charme in zijn eenvoud. De muziek heeft die peppy, enigszins blikke GBC -sfeer die je gek maakt of dagenlang in je hoofd zit. Als je van het opgroeien van vergeten draagbare edelstenen opgroeit, is dit een nette kleine tijdcapsule.