Bomverwijder op Game Boy is een van die spellen die eenvoudig begint - alleen jij, een tikkende bom en een paar draden om te snijden - maar niet lang zweten je over een puinhoop van circuits met seconden over. De eerste paar niveaus verlichten je in, leren je de basis: rode draad? Waarschijnlijk slecht. Blauwe draad? Misschien veilig. Maar dan gooien ze nep -outs, vallen en timers die versnellen als je aarzelt.

Wat ik leuk vind, is hoe het met je hoofd rommelt. Je staart naar identieke draden, terwijl je jezelf tweede reupt terwijl het piepen sneller wordt. En het geluidsontwerp? Dat lage gezoem wanneer de tijd bijna omhoog is, doet mijn handpalmen nog steeds zweten. Het gaat ook niet alleen om reflexen - sommige bommen dwingen je om te pauzeren en eigenlijk te denken, wat brutaal is als de klok tikt.

Als je een speljongen hebt die rondslingert, is dit een moordende tijdversperring (woordspeling bedoeld). Geef me gewoon niet de schuld als je draden begint te zien in je slaap.