Blade Eagle is een van die Sega Master System -shooters die voelt alsof het is ontworpen om je op de best mogelijke manier te straffen. Je wordt recht in de cockpit van deze hoekige pixeljet gegooid, golven van vijandelijk vuur ontwijken terwijl je schoten probeert op te stellen - de helft van de tijd, ik zweer dat de kogels meer schermruimte in beslag nemen dan je eigen schip. De bedieningselementen zijn echter krap en er is iets bevredigend aan het weven door die chaotische kogelpatronen.

Het spijkert die klassieke arcade -sfeer waar elk niveau net enigszins oneerlijk aanvoelt totdat je de vijandelijke patronen onthoudt. De muziek heeft dat knapperige FM -synth -geluid dat op de een of andere manier voor de tiende keer opgeblazen maakt, minder frustrerend. Als je dingen zoals 1942 of Zaxxon hebt gespeeld, herken je het DNA hier - net met veel meer explosies gepropt in een kleine cartridge.

Eerlijk gezegd is het het soort spel waar je meteen na een spel opnieuw bent herstart, en mompelt "One More Try" in je adem. De Pixel Art houdt ook stand - die dikke explosies worden nooit oud.