پسر پرماجرا (یا مائو Xian Xiao Zi اگر احساس فانتزی می کنید) یکی از آن سنگهای پیدایش است که به نوعی زیر رادار پرواز کرده است. شما به عنوان این شخص کوچک در یک کلاه قرمز بازی می کنید که در این سطوح شگفت آور و با تفصیل پیچیده است - فکر می کنید معابر مخفی که در پشت آبشارها پنهان شده است ، دشمنانی که از هیچ جا بیرون می آیند ، و آن دسته از کلاسیک های "صبر کنید ، آیا آن سکوی همیشه در آنجا بود؟" لحظات

اولین چیزی که به شما برخورد می کند این است که همه چیز روشن است - مانند کسی که اشباع را به حداکثر روی یک پالت 16 بیتی می رساند. کنترل ها یک دقیقه طول می کشد تا به آن عادت کنید (آن قوس پرش ... خاص است) ، اما پس از کلیک ، شما بین جزایر شناور و تله های سنبله گول زدن مانند طبیعت دوم آن حرکت می کنید.

آنچه من واقعاً حفر می کنم این است که چگونه آن را با این معماهای کوچک عجیب و غریب مخلوط می کند. بعضی اوقات شما برای رسیدن به لبه های بالاتر ، بلوک ها را فشار می دهید ، بعضی اوقات در حال عقب نشینی هستید زیرا فقط متوجه یک دیوار مشکوک شده اید. و موسیقی؟ پنیر Sega در اوایل دهه 90 به بهترین وجه ممکن.

این سخت ترین بازی در کتابخانه Genesis نیست ، اما چالش کافی وجود دارد تا شما را دوباره امتحان کنید که یک پرش آزار دهنده به مدت بیست دقیقه مستقیم است. قطعاً ارزش گرد و غبار کردن کنسول قدیمی را دارد.