Genesis'teki ölümcül öfke, doğru hisseden eski okul savaşçılarından biridir-büyüleyici 90'ların yolunda, ama sizi kancalı tutmak için yeterli yumrukla. Terry Bogard'ın ikonik güç dalgası var, Mai'nin hayranları her yerde uçuyor ve Gaz Howard her zaman kendini beğenmiş son patron. İki düzlemli dövüş (ön plan ve arka plan arasında atlamak) hala beni hala yönlendiriyor, ancak biraz ekstra bir strateji eklediği harika.

Street Fighter II kadar cilalı değil, ama bu konuda çiğ bir şey var - hit'in tatmin edici bir thud, abartılı galibiyet, hatta hafif ses örnekleri bile var. Her zaman Joe'yu inceliyorum çünkü vuruşları çok saçma, ama onu heeslemeden kazları dövmek için iyi şanslar. Bu saf arcade nostaljisi, siğiller ve hepsi.