Oké, dus Pyuu naar Fuku! Jaguar is een van die rare kleine GBA -spellen die op de een of andere manier een bril naar mensen laat voelen als een Olympische sport. Je speelt als deze kerel met een Jaguar -kop (want waarom niet?) Wie kan zijn wangen opbuigen om rond niveaus te drijven - totdat je nies en je bril lanceert als een projectielwapen. Het is zo belachelijk als het klinkt, en ik vind het geweldig.

Het eerste niveau gooit je recht in deze neon-doorzoze stad waar je paraplu's stuitert, sentai-stijl schurken ontwijkt en verzamelen ... Ik weet het niet eens, zwevende sushi? De bedieningselementen duren een seconde om te klikken-het vasthouden van B om in het begin ongemakkelijk te voelen-maar zodra je het ritme van puff-sneeze-herhaling krijgt, is het vreemd bevredigend. Ook slaat de soundtrack. Zoals, unironisch goede chiptune beats.

Het is geen diep verhalend meesterwerk, maar als je van games houdt die zichzelf niet serieus nemen en mechanica hebben die je nergens anders zult vinden, is dit geweldig. Geef me gewoon niet de schuld als je "Pyuu to Fuku" dagenlang onder je ademhaling mompelt.