Oké, dus Popeye: Rush voor spinazie is eigenlijk wat er gebeurt als je die old-school cartoonergie neemt en deze in een GBA-side-scroller propt. Je sprint gewoon door deze chaotische niveaus, ontwijkt vaten en Brutus die uit het niets opduiken, terwijl je probeert zoveel spinazie te pakken als menselijk mogelijk. Klassieke arcade -vibes, maar met die handheld charme.

In eerste instantie voelt het eenvoudig - gewoon rennen, springen, punch - maar dan begint het spel rare dingen naar je te gooien, zoals willekeurige zeedieren of platforms die verdwijnen als je te lang aarzelt. En ja, de spinazie is zo belachelijk als je zou hopen. De armen van Popeye veranderen in deze noedelige sloopballen en plotseling ploegen je door alles. Het is dom op de beste manier.

Ik ga niet liegen, de bedieningselementen duren even om eraan te wennen (waarom voelt springen zo floody aan?), Maar als het eenmaal klikt, is het vreemd bevredigend. Als je een zwak hebt voor retro-onzin of gewoon Popeye een haai wilt zien slaan, is dit een solide tijdverspilling.