Man, Mark of the Wolves on Game Boy Color raakt anders als je opgroeide met zakgrote jagers. De Sprites zijn dikker op die perfecte manier uit de late jaren 90, en de bewegingen voelen eigenlijk zwaar aan-het land van een toonbank met Terry's Burn Knuckle geeft me nog steeds die kleine adrenalinestoot. In het begin dacht ik dat het kleine scherm combo's onmogelijk zou maken, maar de timing is verrassend vergevingsgezind zodra je het ritme naar beneden haalt.

Wat cool is, is hoe elk personage je dwingt om je aan te passen. Rock Howard speelt totaal anders dan Gato, en je verspilt de helft van je gezondheidsbar-knop-malpen voordat je je realiseert dat het bestemmingsspel van Mai stiekem OP is. De muziek is allemaal knapperige synth beats die op de een of andere manier een metro -rit maken als een toernooi -finale -wedstrijd. Verwacht gewoon niet online spelen - dit is pure, ongefilterde arcade -vibes waar je zult slijpen tegen de AI of die ene vriend die nog steeds een linkkabel bezit.

Het heeft die old-school jank (veel succes met het lezen van enkele van de overwinningscitaten), maar dat hoort bij de charme. Perfect voor snelle sessies wanneer u iets moet slaan.