F-Zero: GP-legende op de GBA is een van die spellen waardoor je het handheld veel te strak maakt-omdat je nauwelijks voorbij een haarspeldwending schraapt bij 900 km/u of in een muur dichtslaat. Opnieuw. De tracks draaien zoals spaghetti, en de AI -racers rommelen niet rond. Je herkent Captain Falcon en de bende, maar verwacht niet dat ze je gemakkelijk zullen doen, alleen omdat ze pixelie zijn.

Wat ik leuk vind, is hoe het spel je dwingt om de tracks daadwerkelijk te leren in plaats van het gewoon te vloeren. Die laatste keer op Big Blue? Ja, veel succes met het spijkeren van dat zonder de exacte plek om te drijven te onthouden. En veel geluk niet vloeken als je in de laatste ronde wegvaagt. De hovercars hanteren alsof ze soms op ijs zijn, maar wanneer je eindelijk de naald tussen twee rivalen afslaat en over de finishlijn boost? Pure tevredenheid.

Het gaat ook niet alleen om snelheid - u moet uw energie als een budget beheren. Boost teveel, en je bent een zittende eend. Speel het te veilig en je zult nooit inhalen. Deze game houdt je hand niet vast, en daarom is het jaren later nog steeds leuk.