Evel Knievel on Game Boy Color is precies wat je zou verwachten - een pixelateerde, enigszins janky liefdesbrief aan de King of Reckless Motorcycle -sprongen. Je begint met een kleine fiets, een basishelling en veel te veel vertrouwen. De natuurkunde is ... laten we zeggen "creatief", maar in die klassieke game boy manier waar je het gewoon accepteert en bidt dat je de volgende stunt landt.

Eerste paar pogingen? Je eet vuil. Veel. Maar als je eenmaal de timing onder de knie hebt, voelt de snelheidsboosts en vocht je landingen, het trekt een schone sprong over een rij met bussen, voelt vreemd bevredigend. De menigte juicht (in kleine piepjes), en plotseling kijk je naar die onmogelijke kloof met canyon als: "Ja, dat zou ik helemaal kunnen maken." (SPOILER: Jij zult het nog niet doen.)

Het heeft die ouderwetse charme waar de moeilijkheid hard aan het spannen is, maar je blijft terugkomen omdat het spijkeren van een perfecte run pure serotonine is. Gooi je game -jongen gewoon niet als je voor de tiende keer dezelfde sprong wegvaagt.