Klassieke NES-serie: Metroid op de GBA is in feite hetzelfde legendarische 8-bit avontuur van de NES, nu gewoon draagbaar. Je begint zwak-alleen een sprong en een erwten-shooter-blaster-maar dat is het hele punt. Zebes voelt enorm en vijandig aan, met gangen die op zichzelf lopen en vijanden die hard toeslaan als je niet voorzichtig bent.

Wat cool is, is hoe open het is. Je bombardeert willekeurige muren om te zien of ze afbrokkelen, en de helft van de tijd, dat doen ze. Het vinden van de morph -bal of de ijsbundel verandert alles, en plotseling paden die je niet kon bereiken, zijn wijd open. De muziek van de muziek is allemaal griezelig synth, en het ontbreken van een kaart betekent dat je notities zult krabbelen zoals het is weer 1986.

Het is onhandig volgens moderne normen, zeker, maar er is iets aan de manier waarop je je verloren voelt en dan briljant wanneer je er eindelijk achter komt. Als je alleen de latere metroids hebt gespeeld, is dit de sfeer begonnen.