SNES'teki Kid Adventure 2, elinizde bir kontrolörle büyüdüğünüzde doğru hisseden oyunlardan biridir. Piksel sanatı, bu sıcak, biraz tıknaz renklerle ortaya çıkıyor - birisi Cumartesi sabahı bir karikatür aldı ve bir CRT TV'den filtreledi. İçeri giriyorsunuz ve birkaç dakika içinde mantarlara zıplıyorsunuz, başak tuzaklarından kaçıyorsunuz ve küçük düşmanlardan hangisinin gerçekten güçlendirmeleri düşürdüğünü (ipucu: Asla düşündüğünüz) buluyorsunuz.

Seviyeler basit olarak başlar, ancak eğri topları hızlı atar-aniden la'nın üzerinde yüzen platformlara binmek zorunda kalırken arka planda bazı akordeon ağır film müziği döngüleri. Ve evet, muhtemelen zamanlamayı bulmak için birkaç kez öleceksiniz, ama asla ucuz hissetmiyor. Zor bir atlamayı çivilemek ve o küçük "ding" ses efekti duymaktan tatmin edici bir şey var.

Herhangi bir 90'lı platform oynadıysanız, burada DNA'yı tanıyacaksınız, ancak kendi garip cazibesi var - bir patronu her yendiğinizde ana karakterin bu küçük zafer dansı nasıl yaptığı gibi. Sizi her zaman çukurlara vuran bir düşmanı lanetlerken bile, sırıtışla oynadığınız türden bir oyun.