Ah, de originele Zelda - waar het allemaal begon. Je wordt wakker in deze kleine pixelateerde wereld met niets anders dan een houten zwaard, en plotseling ontwijk je octoroks en brandende struiken om geheimen te vinden. De kerkers zijn brutaal als je onvoorbereid bent, maar struikelen op een nieuw item zoals de Boomerang of Bow voelt zo goed aan. Geen handige, geen questmarkeringen-alleen jij, een cryptische oude man in een grot, en een heleboel "wacht, waar was die verborgen deur weer?"

Het is gek hoeveel persoonlijkheid ze in die kleine sprites hebben verpakt. Ganon's lach kruipt me nog steeds een beetje uit. En dat overwereldthema? Directe nostalgie.