Man, yu-gi-oh! Day of the Duelist neemt me terug-die bevredigende klik van de GBA Power Switch, de pixelateerde blauwe ogen die je naar beneden staren. Het heeft die klassieke card-game sfeer uit de vroege 2000s waar je op zoek bent om een ​​fatsoenlijke combinatie te halen met alle kaarten die je al vroeg bij elkaar hebt geschraapt. (Spoiler: je startdek is ruw.)

De AI-tegenstanders laten je soms zweten-geen van die "speel een monster met gezicht naar beneden en passeer" onzin. Je wordt verwoest door een willekeurige NPC die een duivelsdek runt als je niet voorzichtig bent. En uw verzameling bouwen? Veel leuker dan het zou moeten zijn voor een spel zo oud. Er gaat niets boven eindelijk die ene zeldzame kaart trekken na het malen van duels voor uren.

Het is janky op die nostalgische GBA-manier, maar man, wanneer je een laatste seconde spiegelkracht haalt om hun veld af te vegen? Chef's Kiss. Verwacht gewoon geen moderne polish-dit is pure, ongefilterde vroege yu-gi-oh chaos.