Virtua Tennis op GBA is veel leuker dan het recht heeft om te zijn. Je begint met slechts een paar basisopnames - slice, topspin, lob - maar binnen enkele minuten glijd je over het hele veld om belachelijke hoeken terug te keren. De bedieningselementen zijn eenvoudig (A voor normaal schot, b voor lob) maar timing is veel meer belangrijk dan je zou denken.

Wat me verbaasde, was hoeveel persoonlijkheid de spelers hebben - sommige hebben moordende backhands maar bewegen als melasse, anderen zijn bliksem snel maar kunnen niet verdomd de moeite waard zijn. De tentoonstellingswedstrijden voelen geweldig aan, maar het echte vlees is in de wereldtourmodus waar je tussen toernooien traint. Er gaat niets boven de paniek om je uithoudingsvermogen te realiseren dat stat zuigt vlak voor een vijf-set marathon.

Het is een van die spellen waar je om 1 uur 'nog maar één wedstrijd' zegt en plotseling is het 3 uur 's ochtends.