UNO 52 op de GBA is in feite klassiek Uno met een paar extra wendingen - zoals wildcards die dingen schudden als je aan je laatste paar bent. De pixelkunst is eenvoudig maar schoon, en de AI -tegenstanders voeren eigenlijk een fatsoenlijk gevecht op (hoewel ze nog steeds af en toe verbijsterende bewegingen maken, zoals overslaan wanneer ze een trekking vier op je hadden laten vallen).

Het is een van die spellen waar je begint met "slechts één ronde" en je plotseling realiseert dat je een uur lang naar je GBA schreeuwt, omdat de CPU op de een of andere manier altijd de exacte kaart heeft om je tegen te gaan. Werkt geweldig op emulators als je die handheld -sfeer uit de vroege jaren 2000 wilt beleven zonder de werkelijke hardware uit te graven.