Als je ooit een goede spion met een vreselijke batterijduur wilde voelen, splintercel op GBA -nagels die stiekeme, weinig licht sfeer verrassend goed. Je begint te kruipen door wat ambassade -ventilatieopeningen - klassieke Sam Fisher -dingen - en binnen enkele minuten stikte je bewakers uit die je nooit aan het plafond vonden. De verlichtingseffecten op deze kleine cartridge zijn voor die tijd vreemd indrukwekkend; Shadows doet er eigenlijk toe, en langs een beveiligingscamera lopen voelt gespannen.

Het heeft dat proef-en-error ding waar je een hoop snel laadt na het instellen van alarmen (waarom vergeet ik altijd om te controleren op laser-tripwires?). De hacking-minigames zijn janky maar charmant, en op de een of andere manier trekken de kleine sprites nog steeds die iconische groene groene gloed af. Niet slecht voor een draagbare versie - verwacht gewoon niet dezelfde vloeibaarheid als de Big Brothers van de console. Toch wordt het verbergen van een lichaam in een kast terwijl een patrouille voorbij loopt, wordt nooit oud.