Dus SpongeBob en Patrick proberen gewoon wat goed te doen door de ouderen te bezoeken - klassieke gezonde bikini bodemvibes - wanneer plankton en man Ray natuurlijk opdagen om alles te verpesten. Typisch. Nu moeten ze een kapotte tijdmachine in de Mermalair repareren voordat hun geriatrische superheldenvrienden zelfs kunnen proberen de dag te redden. Het hele ding heeft die goofy SpongeBob Energy waar alles op de beste manier in chaos stroomt.

Je rent in feite rond smacking kwallen met bubbels (ruimtebalk) en steekt naar rare onderwatermachines terwijl de gebruikelijke verdachten door de plot bumberen. De bedieningselementen zijn simpel - pijlers om te bewegen, ruimte om te communiceren - maar de helft van het plezier is om te zien wat belachelijke dingen daarna gebeurt. Zoals, op een gegeven moment wordt Patrick afgeleid door een sandwich. Natuurlijk doet hij dat.

Het is kort, dom en voelt als spelen door een verloren aflevering waarin de schrijvers gewoon gingen "Wat als we daar ook tijdreizen in gooiden?"