Oké, dus het geluid van Thunder A op de GBA is een van die spellen die die old-school arcade spijkert-alsof iemand een vergeten arcade-kast uit de jaren 90 nam en deze in je handen past. De pixelkunst knalt met deze gewaagde kleuren en de chiptune -soundtrack? Absoluut oorwormmateriaal.

Je begint met dit kleine schip (of misschien is het een ruimteschip? Eerlijk gezegd, de handleiding is al lang weg) die door golven van vijanden schiet die serieus creatief worden - sommige opgesplitst in kleinere drones, anderen zigzag alsof ze teveel koffie hebben gehad. De eerste baas verschijnt na vijf niveaus, en het is dit schermvullende wangedrocht waardoor je je realiseert dat je veel te voorzichtig hebt gespeeld.

Het is echter niet alleen hersenloos fotograferen. Er is een raar bevredigend ritme om te ontwijken en te weven tussen kogelpatronen terwijl je duimen langzaam kramp. En ja, het is moeilijk - verwaarloosd om niveaus een paar keer opnieuw af te spelen - maar op die manier waar je "nog een poging" blijft mompelen tot het plotseling 2 uur is. Als je een zwak hebt voor GBA Hidden Gems, is dit geweldig.