Man, voetbalmanager op de Game Boy Color neemt me mee. Je begint met het kiezen van je squadron van een stel pixelateerde spelers - sommige zijn schokkend snel, anderen schoppen alsof ze een leadvoet hebben en veel geluk om erachter te komen wie eigenlijk goed is totdat je een paar wedstrijden speelt. De menu's zijn pure charme uit de late jaren 90, alle dikke pixels en piepende geluidseffecten.

Eerste wat je zult doen? Waarschijnlijk verliezen. De AI rommelt niet en je ster -spits zal absoluut eenvoudige schoten snuffelen om de dingen realistisch te houden. Maar zodra je formaties aanpast (ga zwaar op middenvelders, geloof me) en ondervert in verse benen vóór overuren, klikt het. Er is iets vreemds bevredigend aan het slijpen van een seizoen met je ragtag -team, en kijken hoe hun statistieken na elke overwinning kruipen.

Het is niet flitsend, maar als je ooit voetbaltactieken in de wiskundeles doodde, zal dit die jeuk krassen. Verwacht gewoon geen chique tussenfilmpjes wanneer je de beker optilt-alleen een kleine trofee-sprite en de zoete smaak van 8-bits glorie.