SSX 3 op de GBA is eigenlijk de draagbare versie van die belachelijke snowboardende chaos waar je van houdt - gewoon gekrompen en op de een of andere manier nog steeds wild. Je kiest je rijder (ik ging altijd met Psymon omdat, nou, kijk naar hem), slingert jezelf dan een berg af en doet flips, spins en grijpers die echte botten zouden breken. Het hele "One Mountain"-ding betekent dat je niet alleen tussen willekeurige hellingen springt-het is dit enorme, verbonden beest van sprongen en halfpipes.

De trucs zijn nog steeds glorieus overdreven-denk aan het draaien als een helikopter terwijl je bord vuur vangt. Het is natuurlijk niet zo mooi als de consoleversies, maar de GBA laat de snelheid op de een of andere manier nog roekelozer aanvoelen. Je zult in het begin veel wegvagen, maar het spijkeren van een perfecte run voelt als bedriegende natuurkunde. De muziek is een knapperige kleine soundtrack van beats die op de een of andere manier bij de absurditeit past.

Het is SSX, net klein genoeg om in je zak te vullen en eruit te trekken wanneer je vijf minuten onzin in de lucht nodig hebt.