Pop Idol op de GBA is een van die rare kleine ritmegames die op de een of andere manier in de vroege jaren 2000 op de hand eindigde. Je tikt in feite op knoppen op de beat terwijl je pixelateerde popster optreedt - denk aan dance -dansrevolutie maar met veel meer ongemakkelijke sprite -animaties. De selectie van het nummer is een gemengde tas, maar er is iets vreemds charmant over hoe Janky het hele ding voelt.

Eerste paar minuten? Je kiest een personage (geen van hen ziet er bijzonder cool uit), stampt door een pijnlijk generieke dialoog, en dan ben je plotseling in een concert waar de menigte juicht alsof ze Mozart horen wanneer je een "perfecte" noot raakt. De timing is nogal streng, dus verwacht niet dat je erdoorheen waait, tenzij je ritmegame -reflexen hebt.

Het zal je favoriete muziekspel niet vervangen, maar als je van obscure GBA -eigenaardigheden houdt, is dit een reis. Het feit dat het überhaupt bestaat, is de helft van het plezier.