Man, Need for Speed Carbon: eigenaar van de stad op GBA houdt nog steeds stand. Je begint met een in elkaar geslagen rit, maar na een paar middernachtraces door neon-verlichte straten dumpt je contant geld in motorupgrades en flitsende verfbanen. De gesplitste in zones van de stad, en elke bemanning die je neerhaalt, ontgrendelt nieuwe delen - ik ging altijd eerst voor de tuners omdat die dingen hoekig zijn alsof ze op rails zijn.

Het gaat echter niet alleen om snelheid. Je rekruteert wingmen die er echt toe doen - blokkers, verkenners, zelfs een man die voor je opstelt. Knoei je keuzes en je eet beton bij de volgende haarspeldbeurt. De politie verschijnt soms, maar eerlijk gezegd? Ze zijn meer overlast dan een echte bedreiging, tenzij je ze je laat inpakken.

Voor een GBA -spel is het gevoel van snelheid belachelijk. Je schraapt vangrails, ontwijk nauwelijks verkeer, en ja, veeg spectaculair uit wanneer je een afwijking verkeerd inschat. De soundtracks zijn allemaal gedempte Midi beats, maar het werkt raar als je nek-en-nek in de laatste ronde bent. Verwacht gewoon geen canyon duels van Carbon - dit is pure straatracing chaos.