Oké, dus Galidor: verdedigers van de buitenste dimensie op GBA is een van die rare bie-in-games in het begin van de jaren 2000 die op de een of andere manier veel leuker waren dan het had om het recht te zijn. Je speelt als Nick Bluetooth (ja, dat is zijn werkelijke naam), springt tussen deze bizarre buitenaardse werelden die het gevoel hebben dat iemand een emmer neon verf heeft gedumpt over een sci-fi stripboek.

De eenvoudige maar bevredigende gevechten van het gevecht - je hebt deze mix van melee -combo's en rare energiebladen, en uitzoeken welke bewegende verdoofden welke vijand de helft van het plezier is. De niveaus zitten ook boordevol kleine geheimen. Ik herinner me dat ik jarenlang vast kwam te zitten in een junglezone omdat ik een verborgen schakelaar achter een waterval miste. Klassieke GBA Jank.

Het heeft absoluut die "gelicentieerde game" -feer, maar op een goede manier - zoals de ontwikkelaars daadwerkelijk gaven. Het verhaal is onzin, maar het soort onzin waar je er gewoon mee rolt. Als je kaasachtige actie-platformers uit de vroege 2000 graaft, is dit een verrassend solide tijdversperrender.