F-Zero: Maximale snelheid op de GBA is eigenlijk wat er gebeurt als je het originele SNES-spel neemt, de snelheid tot 11 neemt en het in je zak persen. De eerste race raakt je als een cafeïne -rush - je machine voelt gewichtloos aan, de tracks draaien als achtbanen, en als je knippert, zul je tegen een muur slingeren. Geen genade hier.

Wat wild is, is hoe goed het voelt om te controleren. De vlijmscherp van de handling, dus als je nauwelijks langs een rivaal schraapt op 500 km/u of draad tussen twee bewegende obstakels, is het allemaal vaardigheid. Tracks worden echter snel brutaal - sommige beurten voelen onmogelijk aan totdat je het exacte moment onthouden om op de schouderknop te tikken. En ja, je zult ze onthouden, omdat je veel opnieuw zult proberen.

Het heeft die klassieke F-Zero-sfeer: neon tracks, irritante omroeper, machines die dramatisch exploderen als je het verknald. Als je het origineel hebt gespeeld, is het alsof je in een bekende schoenen met raket aangedreven. Als je dat niet hebt gedaan, veel geluk met het bijhouden.