Digimon Sapphire op de GBA is eigenlijk de Digimon RPG die ik altijd al als kind heb gewild. Je begint met het kiezen van je rookie - ik ging met Agumon omdat, nou ja, klassiek - en plotseling word je in deze rare digitale wereld gegooid waar alles tegen je wil vechten. De Pixel Art houdt eigenlijk stand, vooral wanneer je Digimon Mid-Battle digivolves met die kleine flitsende animaties.

Wat me verbaasde, was hoeveel strategie er gaat om het opvoeden. Voer ze het verkeerde in en ze zullen allemaal humeurig worden, te veel gevechten overslaan en ze zullen niet evolueren als je dat nodig hebt. En die baas vechten? Sommigen van hen hebben me verwoest totdat ik de type matchups ontdekte. De soundtrack heeft die synth -sfeer uit het begin van de jaren 2000 die op de een of andere manier minder vervelend maakt.

Het heeft die perfecte balans tussen nostalgie en is eigenlijk nog steeds leuk om te spelen. Geef me gewoon niet de schuld als je een uur verliest om die perfecte Wargreymon -evolutie te krijgen.