Digimon 3: Ultra Dream Edition is eigenlijk het GBC Digimon -spel waarvan ik wou dat ik als kind had. Je begint met het kiezen van je partner - ik ging duidelijk met Agumon - en dan gooit het je meteen in die klassieke Digimon -lus van training, vecht en probeert je kont niet te laten schoppen door Wild Digimon in de digitale wereld.

De Pixel Art heeft die nostalgische charme, maar wat me verbaasde was hoeveel strategie er gaat om het opvoeden van je Digimon. Je kunt niet zomaar een puree om gevechten te winnen-als je niet in balans bent met de training met rust, wordt je Digimon chagrijnig en weigert rechtstreeks te luisteren. En digivolving? Veel meer bevredigend dan in latere games. Het zien van je rookie Digimon raakte eindelijk de kampioenstadium nadat het slijpen als een echte prestatie voelt.

Het heeft dat janky vroege RPG -gevoel waar sommige mechanica niet goed worden uitgelegd (waarom loopt de hongermeter zo snel af?), Maar dat hoort bij de charme. Als je een zwak hebt voor old-school monster-raising-games, is deze de moeite waard om op te graven.