Cross Hunter: Monster Hunter -versie is een van die game boy color edelstenen die op de een of andere manier onder de radar vroeger vloog. Je begint in dit kleine pixelated dorp waar de oudere je een roestig zwaard overhandigt en zegt eigenlijk "veel geluk daarbuiten". Het eerste monster dat je vecht? Een gigantisch zwijn dat je blijft opladen alsof het een persoonlijke vendetta heeft - ik heb drie pogingen om de Dodge -timing te achterhalen.

De Sprites hebben die klassieke dikke charme en het gevecht is verrassend diep voor een GBC -titel. Je kunt schakelen tussen zwaarden, bogen en zelfs vallen als je je stiekem voelt. Merkte dat ik bijna onmiddellijk voor een betere uitrusting slijpt, omdat die eerste baas me zo hard verwoestte. De muziek heeft die nostalgische piepblookkwaliteit, maar het werkt op de een of andere manier als je door donkere bossen kruipt op rare wezens.

Het is niet perfect-de vertaling is een beetje ruw op plekken, en sommige van de monsterontwerpen zien eruit alsof de kunstenaar te veel koffie had-maar er is iets vreemds bevredigend aan het neerhalen van een drie verdiepingen tellende lange schorpioen met een zwaard dat eigenlijk een botermes is. Als je nog steeds een werkende game -jongenskleur hebt die rondslingert, is deze de moeite waard om af te stoffen.